داستان آدم و حوا و واقعیت آن در قرآن قسمت دوم

مقدمه نوشتار
در قسمت نخست این مقاله دوره خلقک و سواک را مرور کردیم بحث مهم این مقاله بر مفهوم بشر و انس و انسان و نقش این کلمات کلیدی در خلقت آدم است. به این سوال تا کنون فکر کرده اید چرا خداوند در تمامی دوره های خلقت انسان آدم را دخالت نمی دهد. به طور مثال نمی فرماید لقد خلقنا الآدم من صلصال من حما مسنون مگر همه مفسرین از صدر اسلام تا کنون صلصال و حما مسنون را گل گندیده و بو گرفته و ور آمده برای ساختن مجسمه آدم نمی دانند. اگر این موضوع صحت داشته باشد می بایستی برای یک بار هم به جای انسان آدم گذاشته می شد. فقط یک بار در قرآن در تمثیلی خلقت حضرت عیسی ع را به خلقت آدم تشبیه می کند که دلیل علمی خاص خود را دارد که در مقاله آدم و حضرت عیسی وجه مشترک نفخ من روحی دارند اشاره کرده ام .
درصدر اسلام ابن عباس نمی دانست که انسان مجموعه ای از اتم ها ی مختلف و پیوند اتمی و مولکولی است و در لایه سنگ رس هم مولکول های ساده حیات با بخار آب به درون لایه نفوذ و همان جا ترکیب پیچیده اولین مولکول حیات شکل می گیرند یعنی مولکول ار. ان. ای ایجاد و کد بندی می گردد و قرآن به آن نطفه امشاج نبتلیه خطاب می کند. نخستین نطفه بیرون آمده از دل سنگ رس و از توده حما مسنون است. اگر ابن عباس این ها را می دانست نظر مفسرین قرآن هم فرق می کرد و این همه آیه لقد خلقنا الانسان من صلصال من حما مسنون گل اندر گل و بدبو ترجمه نمی کردند. بحث مفصلی دارد که شرح آن عظمت علمی قرآن را آشکار می کند. حال که تصورات امروزی با بینش علمی صدر اسلام بسیار فرق کرده و علوم طبیعی همه تخیلات گذشته را دگرگون کرد چرا سعی نمی شود با دید روز مجددا به آیات متشابه خلقت انسان نگاه کنیم و در بسیاری از ترجمه ها تجدید نظر شود. در قسمت اول این نوشتار تا دوره دوم خلقت انسان که سواک یا سویته شدن است اشاره کردم این دوره در قرآن بسیار با اهمیت است یعنی اساس خلقت انسان ( نه آدم) بر علقه قرار دارد که ادامه می دهیم. البته در زمین تازه متولد و سرد شده و نه در رحم زن و فرموده خلق کردم و نمی فرماید خلق میکنم که استمرار را نشان دهد. بعلاوه هنوز نتوانسته ایم مفهوم کلمه خلق کردن را درک کنیم. خلق فقط یک بار و برای نخستین بار رخ می دهد و در رحم خلق صورت نمی گیرد.
خلقک و سواک مهم ترین دروه های خلقت انسان در تکامل موجودات زنده است